“Korkunç bir şey; yarın yine yaşamam gerekiyor”
Bir adam, intiharını son anda engellediği bir başka adam ve bu adamın eski sevgilisi üzerinden anlatılan bir romantik komedi hikâyesi.
Fransız sinemasından sevimli ve keyifli bir romantik komedi. Filmi onca örneği olan bu türdeki benzerlerinden ayıran romantik komedisinin barındırdığı dinamizm ve sık sık bir vodvil havasını çağrıştıran atmosferi. Buna Daniel Auteuil ve José Garcia’nın eğlenceli oyunculuklarını da ekleyince ortaya çıkan seyretmesi eğlenceli, sık sık kahkaha attıran ve kahramanlarına ısındığınız ölçüde aldığınız keyfin de arttığı bir film çıkmış.
1974’te bir televizyon dizisindeki rolü ile başladığı oyunculuk hayatında aralıksız çektiği filmleri ile Fransız sinemasının en başarılı oyuncuları arasına giren Daniel Auteuil’in sürüklediği filmde Garcia da kendisine aynı düzeydeki başarılı oyunculuğu ile eşlik ediyor ama yine de filmin yıldızı Auteuil sanki. “Un Coeur en Hiver” adlı muhteşem filmdeki Stéphane ile bu filmdeki Antoine’ın aynı oyuncu tarafından canlandırıldığına inanmak nerede ise imkânsız ve bu başarılı oyunu bir de sanatçının belirginliği ile akılda kalıcı kimi fiziksel özelliklerine rağmen ortaya koyduğunu düşününce takdir etmemek mümkün değil çağdaş sinemanın bu büyük oyuncusunu. Bu filmdeki tam bir iyilik timsali olan ve hayır demeyi beceremeyen karakterini de ustalıkla getiriyor karşımıza. Bana vücut dili ve mimikleri ile Jack Lemmon’ı hatırlatan José Garcia da depresif karakterinin tüm boyutlarını sergilemeyi başarıyor film boyunca ve özellikle panik atak yaşadığı bölümlerde çok ama çok eğlenceli.
2006’da çektiği “Hors de Prix” filmi ile asıl ününü kazanan ve ağırlıklı olarak romantik komedileri ile tanınan Fransız yönetmen Pierre Salvadori’nin bu filmi eğlenceli bir animasyon jenerik ve bu jeneriğin havasına uygun ve filmde de zaman zaman tekrarlanan 70’li yılların popüler Fransız şarkılarından biri olan “Papa Tango Charly” ile açılıyor. Açılıştaki intihara engel olma sahnesi ile başlayarak film iki karakteri de bize süratle tanıtmayı başarıyor. Zekice yazılmış senaryosu hikâyenin yağ gibi akmasını sağlarken yine de bir yönü eleştiriye açık; “Mademoiselle Chambon” filmindeki rolü ile benim için sinemanın unutulmaz yüzleri arasına girmiş olan Sandrine Kiberlain’in kendisini çok da zorlamış görünmeyen karakteri filmin iki baş erkek karakteri kadar derinlikli işlenmemiş görünüyor. Yalnız kalmaya tahammülü olmadığı dışında kendisi hakkında pek bir şey söylenmeyen hikâyenin bu kilit karakteri filmde daha çok iki (hatta üç) erkek karakterin aşklarının nesnesi olmaktan öteye geçememiş. Finale doğru kimi zorlama anları da var ama bütününe bakıldığında bu eksiklikler senaryonun başarısını çok da etkilememiş görünüyor.
Komedi, karmaşa ve dinamik anlarının romantik anlarının önüne geçtiği film daha önce defalarca işlenmiş bir hikâyeyi yönetmenin mizansen anlayışı ve oyuncularının başarısı ile hayli yenilemeyi başarmış ve karşımıza kimi öğeleri ile belki tanıdık gelecek ama yine de orijinal bir havaya sahip bir çalışma çıkmış. Fransız sinemasının sıkı vodvilllerden uyarlama yaptığında veya bu havayı taşıyan orijinal hikâyelerden yola çıktığında hemen hemen istisnasız olarak eğlendirmeyi başardığı komedilerinden biri karşımızdaki özetle.
Filmin müziklerine imza atan Camille Bazbaz’ın film için yaptığı “Sur le Bout de la Langue” şarkısının da hayli keyif verdiği film zıt karakterlere sahip görünen iki adamın ortak bir tutkuda birleşince nasıl da aynılaşabileceğini anlatırken bazen “çakmak” örneğinde olduğu gibi klişe ama bazen de “siluet” örneğinde olduğu gibi yaratıcı unsurları kullanıyor ve bir restorandaki beklenmeyen karşılaşma sahnesi başta olmak üzere Auteuil’in döktürdüğü sahneler ile seyircisini eğlendirmeyi başarıyor. Birinin dehşet içinde farkında olduğu diğerinin ise düşünmediği için farketmediği mutsuzlukları ile iki adamın birbirini tanıdıktan sonra değişen hayatları üzerine ve adının da mecazi olarak vurguladığı gibi bir “senden sonra” filmi bu ve hayli eğlenceli.
(“After You” – “Siz Buyrun”)