“Hayır, olamaz! Yaşayamam! Tüm planlarımı öleceğim üzerine yaptım. Haksızlık bu”
Yanlış teşhis sonucu ölmekte olduğu zannedilen bir adamın bir gazete tarafından sansasyonel haber uğruna son günlerini yaşaması için New York’a götürülmesi ile gelişen olayların hikâyesi.
Birlikte on yedi sinema filmi çeken Jerry Lewis ve Dean Martin ikilisinden bu tür filmlerin gedikli ismi Norman Taurog imzalı bir çalışma. İkiliye kadın yıldız kontenjanından Janet Leigh eşlik etmiş ve ortaya bilinen Lewis-Martin filmlerinden biri çıkmış; Lewis güldürüyor, Martin şarkı söylüyor. Eğer bu kombinasyonun keyif verdiği sinemaseverlerdenseniz eğleneceğiniz kesin ama, onun dışında çok da yeni şey söylemeyen bir film karşımızdaki. Kariyerini ardı ardına çektiği Elvis Presley filmleri ile tamamlayan ve sessiz sinema döneminden beri yedinci sanata emek vermiş yönetmen Taurog’un filmin temposunu Lewis’inkine uydurmuş ve hikâyenin akıcılığını sağlamış göründüğü bu çalışma Lewis’in üç ayrı taklidi yaptığı hayli eğlenceli bir sahnesinde doruğa çıkan komedisi ile ilgiyi hak ediyor ama hikâye sürprizsizliği ile zaman zaman yavan bir tat da veriyor doğrusu.
Lewis ve Martin ikilisinin 1949 – 1956 arasına yayılan birlikteliklerindeki başka örneklerin de yönetmenliğini yapmış olan Norman Taurog’un filmi bugün sinemanın komedi klasikleri arasında görülen bir çalışma değil. Lewis’e kanı çok ısınmamış olanlar burada da onu sevecek çok malzeme bulamayacaklar açıkçası. Zaman zaman aşırı tizleşen sesi, sık sık dozu kaçan abartılı mimikleri ve dinamikliği ile fanatiği olmayanları yorabilir hatta. Ne var ki Lewis’i sevenlerdensiz tam tersine büyük bir keyif alabilirsiniz onun bu filmdeki performansından; ne bekliyorsanız ondan, hepsini fazlası ile veriyor. Yine de kendisine uzak duranlardan olsanız bile filmin bir sahnesi var ki katıla katıla gülmekten kendinizi alamayacaksınız. Bu sahnede Lewis daha sonraları Peter Sellers’ın da ustalıklı örneklerini vereceği bir taklit yeteneği sergiliyor ve seyirciyi avucunun içine alıyor. Çinli, Avusturyalı ve Fransız üç doktoru ve kendisini (filmdeki kendisini elbette) oynadığı bu sahne dinamizmi, esprileri ama hepsinden önce Lewis’in üstün performansı ile çok başarılı. Keşke film Lewis’in abartısına hayli uygun bunun gibi sahnelerle dolu olsaymış dememek mümkün değil açıkçası. Bu sahne dışında ise film genellikle Lewis’in abartılı güldürüsü ve Dean Martin’in söylediği şarkılar üzerine kurulmuş görünüyor. Onlara eşlik eden Janet leigh ise bu ikili ile yeterince kaynaşamamış bir görüntü sergiliyor.
Senaryonun ve filmin kaynağı hayli ilginç aslında. James H. Street’in bir öyküsüne dayanan 1937 tarihli ve William A. Wellman’ın yönettiği “Nothing Sacred” filminin yeniden çevrimi bu çalışma. İlk filmde Carole Lombard’ın oynadığı karakterin cinsiyeti değiştirilerek erkek yapılmış ve rol Lewis’e verilmiş. Burada Leigh’nin oynadığı gazeteci ise ilk fiilmde erkekmiş ve Fredric March canlandırmış bu karakteri. İlk filmde Sig Ruman’ın oynadığı doktor rolü ise hikâyedeki yeri büyütülerek bu kez Dean Martin’e teslim edilmiş. Dean Martin’in bir şarkıyı filmde herhangi bir rolü olmayan Audrey Hepburn’e bakarak söylediğini ve gazetecinin patronunun adının Oliver Stone olduğunu da ekleyelim son olarak.
Sheree North’un çılgın performansı ile sürüklediği ve Lewis’in de kendisine başarı ile eşlik ettiği dans sahnesinin de hayli eğlenceli olduğu bu müzikli komedi filminin şarkıları ise iyi ama genellikle hikâyenin dışında bir içeriğe sahip. Açılış ve kapanıştaki New York temalı şarkılar örneğin, her ne kadar kahramanımızın ölmeden bu şehiri görme arzusu duyması nedeni ile konu ile ilgili gibi görünse de senaryonun süratle unuttuğu bu arzuyu yapay biçimde filme sokmuş gibi görünüyor daha çok. Lewis’in hayli enerjik fiziksel komedisi, yukarıda bahsettiğim müthiş taklit sahnesi, Martin’in şarkıları ve Leigh’nin güzelliğinin bir araya geldiği film bir klasik olmasa da Lewis hayranlarının kesinlikle seveceği, hayranı olmayanların ise kendilerinde iz bırakmayacak olsa da ilgi gösterebilecekleri bir sinema eseri özet olarak.
(“Jerry Lewis Eğleniyor”)